Η Δέσποινα Γερουλάνου, η δικιά μας Δέσποινα, ο λαμπερός σίφουνας με την ανοιχτή αγκαλιά και το βραχνό γέλιο, η αφοπλιστική, δοτική, πολυμήχανη, πανέμορφη Δέσποινα, δεν είναι πια εδώ. 
Πώς να περιγράψει κανείς τί σήμαινε για τον καθέναν από μας και για το Μουσείο Μπενάκη;
Πώς να αποδώσουν οι λέξεις την ομορφιά αυτής της γυναίκας, το ανένταχτο της πνεύμα, τη ματιά της πάνω σε ανθρώπους και καταστάσεις που όλα τα ομόρφαινε και τα έκανε ευκολότερα, τη συναισθηματική της ευφυΐα, τα πολλαπλά ταλέντα της, την ανθρωπιά της, τον μεταδοτικό ενθουσιασμό της…
Η Δέσποινα πάντα έτρεχε! Με ένα σακίδιο στον ώμο - παράταιρο κάπως με την αστική της χάρη, μπαινόβγαινε σε συμβούλια και εργαστήρια, ξετρύπωνε παντού το ξεχωριστό και το αυθεντικό, έδινε καθημερινή μορφή στον πολιτισμό. Το χαρακτηριστικό της ήταν η πίστη και η προσήλωση - η Δέσποινα οραματιζόταν και μας παρέσερνε όλους στα σχέδια της - μεγαλεπήβολα που τα έκανε να μοιάζουν απλά. Συνέδεε ανθρώπους με το μαγικό της άγγιγμα και σκάρωνε κοινότητες που μετά τις άφηνε να πορευτούν αυτόνομα, με το νοιάξιμο και την αγάπη της πάντα παρούσα και διαθέσιμη. 
Η Δέσποινα στάθηκε για όλους τους φίλους και τους συνεργάτες της μια αστείρευτη πηγή χαράς και αισιοδοξίας. Με μια γενναιοδωρία σπάνια και μια αρχοντική απλότητα, άνοιξε το δρόμο σε εκατοντάδες τεχνίτες και καλλιτέχνες από κάθε γωνιά της Ελλάδας να εμπνευστούν από την παράδοση και να δημιουργήσουν κάτι νέο! Αναζητούσε την ποιότητα, ξόρκιζε την προχειρότητα, την επανάληψη, την έλλειψη ήθους, τη σοβαροφάνεια… 
Έχουν γραφτεί πολλά αυτές τις μέρες για το σοβαρό, πολύπλευρο, αθόρυβο έργο που πρόσφερε στο Μουσείο Μπενάκη, στην Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ελευσίνας 2023, στον ελληνικό πολιτισμό γενικότερα, που σίγουρα απέμεινε φτωχότερος χωρίς εκείνην. 
Το κενό που αφήνει στην κοινότητα των Πωλητηρίων της, όμως, είναι τεράστιο. Η Δέσποινα που εμείς γνωρίσαμε, δεν ξεχώριζε τη ζωή από τη δημιουργία. Δεν γνώριζε από ωράρια εργασίας και περιορισμούς. Δεν έβαλε ποτέ τον εαυτό της (ούτε την υγεία της) πάνω από το καθήκον απέναντι σε όλον αυτόν τον κόσμο που είχε κάτω από τις φτερούγες της.
Οι παραδοσιακές τεχνικές που λάτρεψε και πάλεψε να διασωθούν και να μετουσιωθούν μέσα από την επαφή τους με τη σύγχρονη αισθητική αντίληψη ήταν ένας συνεχής στόχος για εκείνην! 
Έγινε πρέσβειρα της Ελλάδας στο Cultural Council του Michelangelo Foundation για να ανοίξει ένα παράθυρο σε τεχνίτες και σχεδιαστές που ασχολούνται με τις εφαρμοσμένες τέχνες στην Ελλάδα και σε δημιουργικές κοινότητες εκτός ελληνικών συνόρων. 
Και ονειρευόταν να στήσει ένα Συμβούλιο για τα Crafts του τόπου μας, που θα λειτουργούσε σαν αρχείο καταγραφής αλλά και πλαίσιο διαφύλαξης και ανάπτυξης κάθε αυθεντικής δεξιοτεχνίας στην κεραμική, την μεταλλοτεχνία, το κόσμημα, το μάρμαρο, το χαρτί, το ξύλο… η ενασχόληση της με την Ελευσίνα, το τελευταίο της κερδισμένο στοίχημα, αλλά και η ασθένεια της δεν την άφησαν να το κάνει.
Την αποχαιρετάμε σήμερα με βαριά καρδιά κι ένα πικρό - γλυκό γέλιο που της αξίζει! Ας ελπίσουμε να μας φτάσουν οι ατέλειωτες ώρες συντροφιάς και οι αναμνήσεις μας, για να συνεχίσουμε ό,τι έπλασε με τόση αγάπη.